5 Mayıs 2016

OLDU DA BİTTİ MAŞALLAH

Oldu, bitti, geçti, gitti...çok şükür...
Erkeklerin hafızalarından silenemeyen maceralarından biri olan sünnet kısmını biz hafızasında yer etmesin diye erkenden hallettik :) 
Ay nasıl olur? Çok mu erken? Zor mu olur? Çok mu acı çeker? Nerede yaptırcaz? Doktoru nasıl seçelim? Lokal mi genel anestezi mi? gibi uzayıııııp giden sorulardan ve daha  önceki yazımda bahsettiğim endişelerden sonra nihayet beynimdeki düğüm çözüldü :) 
19 Nisan 2016 Salı günü minik bebeğim canım oğlum sünnet oldu :)
Şimdi gülüyorum,rahat rahat anlatıyorum ancak sünnet öncesindeki son bir haftayı, gerginlikten etrafıma saldırdığım, ihanet ediyorum duygusuyla oğlumun yüzüne bakmaya utandığım günleri hatırlamak bile istemiyorum. Hele ki sünnet esnası.... Aman Allahım....Yok yok kelime bulamıyorum... Annelik resmen delilik!
Kendi ellerinle veriyorsun, odaya alıyorlar, ağlayışını duyuyorsun, gidemiyorsun,çünkü yapabileceğin bir şey yok. NOKTA!
Aslında beni her konuda bilgilendirmişlerdi hatta yanında durabileceğimi de söylediler; son ana kadar 'belki' dedim ama yapamadım :(  iyi ki de girmedim...
Sünnet için biz bölgesel uyuşturarak yapan bir hastane tercih ettik. Doktorla ön görüşme yaptık ve bize her şeyi detaylarıyla anlattı. Yanında en fazla iki kişinin girebileceğini söyledi. Bizim gönüllülerimiz eşim ve babam oldu. Oğluma ilk önce bölgenin uyuşması için iğne yaptılar. Bizimle 5-10 dakika bekledi. Daha sonra sünnet için bir odaya girdiler ve oldu bitti. Odada kalmaları yaklaşık 15 dakika falan sürdü:) İşte bu kadardı :) Ama bayağı ağlamış yorulmuştu...
Hemşire beni bilgilendirirken söylemişti evet, ağlayacak; ama acıdan değil. Rahat hareket edemeyeceği için huzursuzluktan ağlayacak diye. O gün öğle uykusunu da tam uyuyamadığı için bir de onun huzursuzluğu eklenmişti. İşlem bittikten sonra biz kavuştuk ve bebeğim hemen uyudu :)
Doktor bizi, daha önce de söylediği gibi, sadece kendisinin söylediklerini yapmamız konusunda tekrar uyardı. Yapmamız gereken de fazla bir şey yoktu aslında. Sadece doktorun verdiği kremi her alt açmada uygulayacak, normal bezini bağlamaya devam edecek ve doktorun verdiği şurupları içirecektik. Halk arasındaki yaygınlaşmış uygulamaların hepsini öğrenmiş olacak ki bizi en başta uyardı "kesinlikle bardak kapatma, sünnet kilodu giydirme, büyük numara bez kullanma istemiyorum!" dedi. Bunları ben de duymuştum ve soracaktım ki doktor sormama fırsat vermedi. Sünnet sonrasında  hareketlerini etkileyecek bir durum olmadığını ve bizim de hareketlerini kısıtlamadan normal davranmamız gerektiğini söyledi. 3 gün sonra banyo yaptırmamızı ve bir hafta sonrasına da kontrol için kendisini görmemizi söyledi.
Herkes ilk günün zor olacağını, bölgenin uyuşukluğu geçince acı hissedip ağlayacağını söylemişti. Çok şükür biz bu durumu pek yaşamadık, sadece altını açıp kremini sürerken ağladı. Onun dışında normal yaşantısına devam etti kuzucuk. Ben mi? Ohhhhh.... İşlem bitmişti, bebeğim yanımdaydı, huzursuzluğu yoktu, ayaklarım yere değmiyordu :) Sünnet olduğu kısmı saymazsak hayatın normal akışına devam ettik.
Bir hafta sonrasında kontrole gidip hiçbir sorun olmadığını  öğrendiğimizde daha da rahatladık...
Eveeet işte bu kadar! Belki oğlumun ilerde heyecanla anlatabileceği bir sünnet hikayesi olamayacak ama ben bunun için bize kızmak yerine teşekkür edeceğini düşünüyorum. Elimden geldiğince ona anlatabileceğim, fotoğraflarda gösterebileceğim anılar biriktirmeye çalıştım. Umarım onlarla mutlu olur. Kendimce odasını süsledim mesela,sünnet yatağı hazırladım oğluma :) Kayınvalidem biz evlenirken eşimin sünnet yatağına serdikleri yatak takımlarını vermişti şans getirir kızım bu diye :) Aklıma o geldi. Benim bebeklik takımımdaki parçalardan da ekleyerek serdim. Böylece oğlumun gayet nostaljik ve duygusal bir sünnet yatağı olmuş oldu :) Eşim inanılmaz mutlu oldu,tabii ben de :)
Ankara'dan ailemin ve teyzemlerin gelmesi de bize hem destek hem moral oldu hem de oğlumun sünnet anısını renklendirdi. Tıbbi bir operasyonu geleneklerimiz çerçevesinde seremoniye dönüştürmeye çalıştık :) Bir günün içinde gurbet ellerde hızlandırılmış adetler silsilesi yaptık :)
Hastaneden eve döndüğümüzde sünnet  duasını yaptık; akşamına sünnet yemeğine bile çıktık :)
Düğün meselesi de artık küçük beye kaldı. İlerleyen zamanlarda eğer o isterse ayarlıcaz artık bir çalgı çengi ne yapalım :)
İşte böyle...benim minik bebeğim bunu da atlattı...çok şükür...biraz da büyüdü sanki, sünnet sonrası ayrı bir hava farklı bir güven geldi oğluma :) Hareketleri falan ciddileşti, geri geri emeklemeye başladı :)) Erkek oldu ya artık!! Ağzından salyalar akan, koltukları bile kemirmeye çalışan, yerlerde yuvarlanıp emeklemek için mücadele veren bir erkek ! :)

Bu arada bir bilirkişi olarak değil ama yeni tecrübe etmiş bir anne olarak bebekken sünnet ettirmeyi tavsiye edebilirim...

Bizim için kayda değer olan bu anımızı okuduğunuz için teşekkür ederim...
Sevgiyle...