Ablalar çok sever...

Odaya hakim olan kahve kokusu,

belli ki yalnızım...

Kahveyi yalnızken severim,

sakinlik varken, 

ya okuyor,

ya düşünüyor,

ya da yazıyorken.

Bütün alıcılarım açık 

Bütün duyularım çaba içinde...

Ekrana bakan gözler,

klavyeye dokunan parmaklar,

kahvenin kokusu,

neredeyse soğumaya yüz tutmuş tadı,

kısık sesli melodiler...

En sevdiklerim sıraya girmiş birbiri ardına 

notalarla ayrı sözlerle ayrı vuruyorlar yüreğime...

İçimde hayalleri yarım bırakılmış bir ay yüzlüye karşı duyduğum hüzün var...

O hüznü dağıtmaya çalışan çabalarım var...

Haksızlıklara karşı isyan edesim var...

Bencillere, hak yiyenlere,kıymet bilmeyenlere sövesim var...

Telefonda değil de sarılırken 'üzülme' diyesim var...

Kalk kardeşim mutsuzluk senin için yazılmadı,

Umut kokan saçlarını okşayasım var...

Yanında olamayışıma sızlanasım var...

Avucumda biriktirdiğim sevinçleri üzerinden dökerken

kahkahalarını duyasım var...

Yok yok bu hep böyle değil,

geçecek elbet,

senin göz bebeklerinde kelebek var...

***Ablalar çok sever, uzaktaki ablalar daha çok sever...

Fonda Sabahat Akkiraz 'değme felek değme telime benim...'demeseydi bu satırlar olmayacaktı...

Sevgiyle...